اڄ عجيبا! اک اڙائي، تو وڏو ٿورو ڪيو

غزل

احمد خان مدهوش

اڄ عجيبا! اک اڙائي، تو وڏو ٿورو ڪيو،

گهُور گهَرِيءَ ساڻ گهائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

گُل وفائن جا مون حاضر جيئن ڪيا تُنهنجي اڳيان،

دل جي دامن کي وڇائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

مون اياڻي ڪنهن نه ڪم جهڙي، ڪريل انسان کي،

پيار سان پنهنجو بنائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

عشق جون ڳالهيون رهيون جي تنهنجي منهنجي درميان،

لوڪ کان تن کي لڪائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

وقت جي اوجهڙ ۾ تنها ٿيڙ کائيندو ڏسي،

مون رُليل کي راهَه لائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

تُنهنجي نظرن تي لڳا پهرا ته ڀي نظرون کڻي،

مامَ ۾ سڀ ڪجهه ٻُڌائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

سور سختين جا جبل سر جي مٿان اُڇلائي نيٺ،

آزمائي آزمائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

سمجهي بيڪارو جڏهن پنهنجن ڌڪاري هو ڇڏيو،

دوستيءَ جو هٿ وڌائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.

هُونءَ ته لک ’مدهوش‘ تي ٿورا سندءِ آهن مگر،

اڄ اڱڻ تي پير پائي، تو وڏو ٿورو ڪيو.