غزل
نسيم منگي
جو رم جهم سانوڻ برسي ٿو
ڄڻ لوڻ ڦٽن تي ٻرڪي ٿو
مون سمجهو تون آيو هوندين
پر تاڪ هوا تي کڙڪي ٿو
هي ٿڌڙي ٿڌڙي هير الا
من جهومي جهومي ٻهڪي ٿو
منزل جو پوڄاري ماڻهو
ڇو وچ رستي تي سهڪي ٿو
جي خواب اسان ماري به ڇڏيا
ڇو ساه اسان جو سرڪي ٿو
هي سورن جي سڪرات الا
ڪو روئي روئي سڏڪي ٿو