غزل
احمد خان مدهوش
شاعر هُجي ته پيار جو پيغامبر هجي،
پيشِ نظر نه جنهن جي اگر ۽ مگر هجي.
مُرشد هجي ته فيض ڀريو فيضورَ هجي،
جنهن جو ڪرم ڪثير، ڪريمي ڪثر هجي.
عالم هجي ته اُن ۾ عمل جو اکر هجي،
سهڻي صلاحيت جو وِهايل وکر هجي.
رهبر هجي ته رُوحِ روان راهبر هجي،
منزل جو آشنا هجي، خضرِ سفر هجي.
افسر هجي ته سَهوَ ڪندو درگذر هجي،
جنهن جي عنايتن جو کُليل خاص در هجي.
قاضي هجي ته داد سندو دادگر هجي،
انصاف جو امين، امانت جو گهر هجي.
ليڊر هجي ته ملڪ جو ڪو معتبر هجي،
جنهن جو عمل عظيم هجي، پُر اثر هجي.
حاڪم هجي ته اهڙو مڪمل بشر هجي،
خوش خُلق، نيڪ نام هجي، ناموَر هجي.
قاصد هجي ته گفتگو جو ڪارگر هجي،
جنهن جي زبان صاف سڌي سربسر هجي.
پورهيت هجي ته ماهرِ فن، باهُنر هجي،
مشغُول پنهنجي هاجَ ۾ شام و سحر هجي.
سائل هجي ته، سائلِ دولت نه زر هجي،
پنهنجي خدا جي در جو گداگر مگر هجي.
