ڪافي
سيد مرتضى ڏاڏاهي
تنهنجي ڀاڳ سان ڪهڙي ريس پرين،
تنهنجو جوڙ نه ڪوئي جيس پرين.
تنهنجي چهري جي چانڊاڻ وڻي،
تنهنجي لبڙن جي لالاڻ وڻي:
تنهنجي سونهن وڻي، سرهاڻ وڻي،
تنهنجي ٻوليءَ ۾ ٻاٻيس پرين.
تنهنجا واسينگن جهڙا وار عجب،
تنهنجا ڳاڙها ٻئي رخسار عجب:
اهي عاشق لئه آزار عجب،
ڪن ڪاريون اکيون ٿيون ڪيس پرين.
تو پيچ محبت پائي ڇڏيو،
منهنجي دل کي گهورن گهائي ڇڏيو.
تنهنجي نينهن نئون رنگ لائي ڇڏيو،
تنهنجي مرڪ ٿي مقناطيس پرين.
ايڏا عهد وچن پيمان ڪري،
مٺا ’مرتضيٰ‘ جو مٿي مان ڪري:
وري دڙڪا ڏيئي دهمان ڪري،
هيڏو هاڻ نه هر هر هيس پرين.
سيد مرتضى ڏاڏاهي
تنهنجي ڀاڳ سان ڪهڙي ريس پرين،
تنهنجو جوڙ نه ڪوئي جيس پرين.
تنهنجي چهري جي چانڊاڻ وڻي،
تنهنجي لبڙن جي لالاڻ وڻي:
تنهنجي سونهن وڻي، سرهاڻ وڻي،
تنهنجي ٻوليءَ ۾ ٻاٻيس پرين.
تنهنجا واسينگن جهڙا وار عجب،
تنهنجا ڳاڙها ٻئي رخسار عجب:
اهي عاشق لئه آزار عجب،
ڪن ڪاريون اکيون ٿيون ڪيس پرين.
تو پيچ محبت پائي ڇڏيو،
منهنجي دل کي گهورن گهائي ڇڏيو.
تنهنجي نينهن نئون رنگ لائي ڇڏيو،
تنهنجي مرڪ ٿي مقناطيس پرين.
ايڏا عهد وچن پيمان ڪري،
مٺا ’مرتضيٰ‘ جو مٿي مان ڪري:
وري دڙڪا ڏيئي دهمان ڪري،
هيڏو هاڻ نه هر هر هيس پرين.
