غزل
رحمت سومرو
ڪنهن به شيءَ کي اجائي، قبوليان ته ڪيئن
تـو بنــا هـيءَ خـدائي، قبـولـيـان تـه ڪيـئــن
هـڪ گـهـڙي جـي وڇـوڙي تـي لرزيو وجــود
هـڪ جـنمـ جـي جـدائي، قبـوليان ته ڪيـئن
دل کي پنـهـنـجـي اجـهـاـمــڻ تـي ئـي ناز هـو
روشـنــي ڪـا پرائـي، قـبـوليــان تــه ڪـيـئـن
آخـــري ســـاه کـــي هـــن تـــي ايــمـــان هــو.
هــوءَ نه آئــي، نــه آئــي! قـبـوليـان تـه ڪيئن
تنـهـنـجـي قـدمـن سـان ڌڙڪـن جي ترتيـب آ
هـاڻ ٻــي رهـنـمــائـي، قـبـولـياـن تـه ڪـيـئـن