ها مان اُهوئي آهيان
نثار بزمي
ساري جهانَ جا غَم جنهنجي پٺيان لڳن ٿا،
مشڪل جا مينهن جنهنجي سر تي وسن ٿا،
جنهنجي اکين ۾ ڳوڙها هَر هَر لڙِي اچن ٿا،
جنهن کي ڏسي سِتارا ٻُوساٽجي وڃن ٿا،
ها مان اُهوئي آهيان،
ها مان اُهوئي آهيان.
*
جنهنجي صداقتن کي سڀڪو خطا ٿو سمجهي،
جنهن جي حقيقتن کي هڪڙو خدا ٿو سمجهي،
هر آشنا کي جيڪو نا آشنا ٿو سمجهي،
جو پاڻ کي سدائين بي دست و پا ٿو سمجهي،
ها مان اُهوئي آهيان،
ها مان اُهوئي آهيان.
*
جنهن جي خوشين ۾ ويڙهيل غم جا غبار آهن،
داخل ٿيا جنهن جي دل ۾ ارمان هزار آهن،
جنهن کي ڇڏي سمورا ٿيا يارَ ڌار آهن.
جنهن جي اکين مان جاري هر وقت نار آهن.
ها مان اُهوئي آهيان،
ها مان اُهوئي آهيان.
*
شاعر چَوَن ٿا جنهن کي، جو شعر ٿو بڻائي،
آئي وئي کي پنهنجا جو سورَ ٿو سڻائي،
پَلڪُن تي نسوئن جي محفل ٿو جو سَجائي،
موتي ٿو ماڻِڪيُن جا جو مفت ۾ لُٽائي،
ها مان اُهوئي آهيان،
ها مان اُهوئي آهيان.
*
هي رنگ و بُو جي دنيا جنهن کي نه راسِ آئي،
جنهنجي قبول پيئي ڪنهن وَٽِ نه ڪا ڪمائي،
بدنام ٿي وئي جنهنجي آهي وفائي،
جذبات ۾ جنهن پنهنجي آ جان ئي جلائي،
ها مان اُهوئي آهيان،
ها مان اُهوئي آهيان.
*
جنهنکي سدائين ڳڻتي پنهنجي وطن جي آهي،
لوري لڳل ڪا جنهن کي پنهنجي چمن جي آهي،
جنهن کي نه زَر جي آهي، جنهن کي نه ڌنَ جي آهي،
جنهن جي نظر ۾ دولت مَرُ ڪا هٿن جي آهي،
ها مان اُهوئي آهيان،
ها مان اُهوئي آهيان.
*
جنهن کي سڏن ٿا ”بزمي“ جو بزم ٿو سَجائي،
جو ڪاغذن تي مَسُ جا واهُڙ پيو وهائي،
الفت جي راههَ ۾ جو پنهنجا قدم وڌائي،
جو پاڻ وٽ نه باقي ڪا چيز ٿو بچائي،
ها مان اُهوئي آهيان،
ها مان اُهوئي آهيان.
*
