رَسِي سگھيون نه صدائون، ته نيڻ ڀَرجي وِيا

غزل

سعيد ميمڻ

رَسِي سگھيون نه صدائون، ته نيڻ ڀَرجي وِيا

ڀَريُون نه دل جون خلائون، ته نيڻ ڀرجي وِيا

لکُون ھا گيت گلن جي حسين باغن ۾

رُلڻ لئه روڊ ڏنائون، ته نيڻ ڀَرجي وِيا

کڻي نگاھ اُڃارِي، ڏٺوسين صحرا مان

مٿان وَسيُون نه گھٽائون، ته نيڻ ڀرجي ويا

جَنين تي دِيدَ پَوَڻ سان ئي لُونء ڪانڊارِي

کڻي نه نيڻ ڏٺائون، ته نيڻ ڀرجي ويا

ملي سگھياسين نه ھُن سان ئي ڄامشوري ۾

مليون اُھي ئي ھوائون، ته نيڻ ڀرجي وِيا

اسان ته ننڊ ڪرڻ لاء نيڻ ٻُوٽيا ھا

اوھان جو خواب لڌائون ته نيڻ ڀرجي وِيا

ھا چار پيرَ، ڪنارو ۽ سُرمئي سانجھي

ڪُنن ۾ ڪين ڏٺائون، ته نيڻ ڀرجي وِيا

مڪمل تحرير ۽ تبصره>>

پاڻ منجھ پرواز وانگر ٿو لڳي

غزل

امر اقبال

پاڻ منجھ پرواز وانگر ٿو لڳي

عشق، الاھي راز وانگر ٿو لڳي

ھن سفر جا مرحلا ڪيڏا عجيب

انت ڀي آغاز وانگر ٿو لڳي

آرسي ڪيئي پڙاڏا ٿيو وڃي

چهرو ڄڻ آواز وانگر ٿو لڳي

مون ۾ آھي، پر نـ ٿو ڪنھن تي کلي

درد دل ھمراز وانگر ٿو لڳي

ڌڙڪنون ڄڻ ماترائون شعر جون

ساھ ڀي ڪنھن ساز وانگر ٿو لڳي

مڪمل تحرير ۽ تبصره>>

عشق جي منزل هميشـﮧ چنڊ تارن کان مٿي

غزل

سيد احسن الهاشمي

عشق جي منزل هميشـﮧ چنڊ تارن کان مٿي،

عشق جي بيهوش ٿيو ته به عقل وارن کان مٿي.

آسمانن کان مٿي ۽ چنڊ تارن کان مٿي،

منهنجو سهڻو ڪل جهان جي حسن وارن کان مٿي.

تو سوا بادِ بهاري، ڄڻ جهنم جي هوا،

تنهنجي قدمن ۾ خزان جو خط بهارن کان مٿي.

رات گذري جاڳندي رئندي تڪيندي راه رند،

هوت هرگز ٿي نه سگهندو انتظارن کان مٿي.

آءٌ نه تنهنجي در اچان سو ڪيئن ٿئي ممڪن سڄڻ،

تون اچين مون وٽ اهو ٿيو اعتبارن کان مٿي.

تون نظر ڦيرين سڄي دنيا نظر ڦيريو ڇڏي،

گل به اندم ٿا اذيّت ڏين خارَن کان مٿي.

زندگي ٿي خوگرِ طوفان طلاطم آشنا،

مطمئن گرداب ۾ آهيان ڪنارن کان مٿي.

بس الائجي ڇو ذري پرزي تي دل ڀرجيو اچي،

ٿي وئي پنهنجي طبيعت آهي پارن کان مٿي.

ائين نه ٿئي جو بي رخي جا سور سهندي ٿي وڃي،

قوتِ برداشت غم جي اقتدارن کان مٿي.

دوست هاڻي دم دلاسي جي ضرورت ناهي ڪا،

بيڪسي منهنجي وڃي پهتي سهارن کان مٿي .

ڪيم ڇڏ دروازه آلِ محمد جو سندن،

سايهء دامانِ رحمت عيبدارن کان مٿي.

ٻيا لکين عاشق سڏائن ۽ چوائن سرفروش،

ڪير ٿيندو ”احسنِ“ آشفته پارن کان مٿي.

مڪمل تحرير ۽ تبصره>>

ٿي ھوريان ھوريان ڪنگ لٿا ھو ساز ھوا ۾ ٻيجل جو

غزل

منورملاح

ٿي ھوريان ھوريان ڪنگ لٿا ھو ساز ھوا ۾ ٻيجل جو،

ڪنھن سک وڍيو آ سڏڪن جو ڪنھن دار سجايو مقتل جو.

سنڌ وارن جا رنگ صوفي ۾ تو کوڙ نياپا آندا ھا،

ڪنھن جاڳايو رنگ نيري کي ڪنھن خواب ڪسايو منزل جو.

تون ڏور ھليو وئين لھرن سان خاموش ڪنارو سوچي ٿو،

ڪي نيڻ نظارا ناسي ھا ھر شام ته پاڇو ساحل جو.

ھا پير لڪايا نيڻن ۾ ھر واٽ چڀي ٿي نوڪ جيان،

پر ڪان ٿڪاوٽ مون ۾ ھئي ھر پار پٿر آ پنھل جو

ڪير ستارا جانچي ٿو اڀ جي راھ مٿي ھن ٻيڙي ۾،

ڪنھن لوڀ پرائي قيدي ڪيو ھر سال لڳي ٿو پل پل جو.

ڪو مون ۾ صحرا تڙپي ٿو ٿيو ٽوھ سمورو جيون آ،

آ پيار اسان کان ايئن رٺل ھو باغي پاڇو بادل جو.

ڪو سار لھي ھر سورٺ جي ٿو چين ڦرائي جيون جو،

ٿو چنگ ٻري تنھن کي جھليو ڪنھن ساز وڄايو قاتل جو.

پرواز ھئي شھباز جيان ھي رقص اجايو ناھي ير،

ڪو اڀ آھي اڄ پيرن ۾ ڪنھن راز پرايو محفل جو.

مڪمل تحرير ۽ تبصره>>