لڳي ٿو صدين کان سڪايل رهي ٿو، نديءَ جي ڪناري اڃايل رهي ٿو

غزل

ڪوثر ٻرڙو

لڳي ٿو صدين کان سڪايل رهي ٿو

نديءَ جي ڪناري اڃايل رهي ٿو

بن بن ۾ ڀٽڪي پرين پنهنجو ڳولي

مگر پاڻ ان ۾ وڃايل رهي ٿو

آهي دل اسان جي يا سنڌ جي آ ڌرتي

ايڏو درد جنهن ۾ سمايل رهي ٿو

اسان جي ته دل جي صحن ۾ سدائين

تڏو درد غم جو وڇايل ملي ٿو

صنم ساڻ ملبو سڄو راز سلبو

دنيا کان جو دل ۾ لڪايل رهي ٿو

مسيحائي ڪنهن جي ڪندو ڪهڙي ڪوثر

هو خود جيڪو جڳ جو ستايل رهي ٿو

مڪمل تحرير ۽ تبصره>>

ڇا قوم تي لکان مان، يا حُسن تي لکان مان

اُستاد بُخاري

ڇا قوم تي لکان مان، يا حُسن تي لکان مان

افسوس زندگي هڪ، پورو نه ٿو پوان مان

هُو وقت ٿو سڏي پيو هي يار ٿو اچي پيو

بيهان وڃان ، ڪريان ڇا، بيٺو ٻُڏان تران مان

هِي قوم پئي ٿي ڦٿڪي، هِي دل به پئِي ٿي تڙپي

هن قوم تي رُئان يا هن حال تي رُئان مان

مظلوم ٿو پُڪاري محبوب پيو نهاري

ڪيڏي ڀڄي ڀڄان مان ، ڪيڏي ڊُڪي وڃان مان

مڪمل تحرير ۽ تبصره>>

هو تہ مونکي چتا تي وٺي ٿي ويا، مينهن برسي پيو ڪالهہ شمشان ۾

غزل

شيخ اياز

جا خدا کان نہ ٿي، جا نہ امڪان ۾،

ڪالهہ کان ڳالهہ سا، آهہ انسان ۾.

آءُ زنجير پائي به آزادهان
تون ته ظالم سدا آهين زندان ۾.

مون نه ڄاتو هيو، چنڊ چارڻ به آ
چاندني راڳ آ، رات سنسان ۾.

رات نانگڻ بہ آ، رات جوڳڻ بہ آ،

رک جٽائون انهيءَ جون سدا ڌيان ۾ !

هو تہ مونکي چتا تي وٺي ٿي ويا،

مينهن برسي پيو ڪالهہ شمشان ۾.

بادلو! بادلو! ڪجھ تہ برسي وڃو،

رات ترسي وڃو، هن بيابان ۾.

عشق تنهنجو اياز آهہ انسان سان،

هو چون ٿا تہ تون نانهہ ايمان ۾.

مڪمل تحرير ۽ تبصره>>