سراپا رقص ۾ آهيان!
روبينه ابڙو
مليو جو رقص جو موقعو
سڄو عالم نچايو آ
سڄي تاريخ جهومائِي
سڄي تهذيب جهومائِي
ڀِٽن جا ڀاڳ ڀي جهوميا
۽ ڪارونجهر جي قصن مان
نوان سڙٻاٽ ڀي جهوميا
نچِي پيو کيرٿر سارو
مٿي هوءَ کير- ڌارا ڀي
ستارن جا ٻَڌي گهنگهرو
سراپا رقص ۾ اڀرِي
چٽو هُو چنڊ جهومِي پيو
ڪٿڪ ڪَتِين به ڏيکارِي
ٽڙي پيا رقص ۾ ٽيڙو
سڄو اڀ جهومندي ڀاسيو
لڳو، درويش آ ڄڻ ڪو!
ڪري پيو رقص ِ درويشان
سڄو سنسار جهومائي
وريس ڪڪرن جي رَٿَ تي مان
سبق روميءَ جو سيکاريو
ڪري سو عام ڏيکاريو
ٻَڌو ٽئگور جو ڌاڳو
ٽليون مندرن ۾ جاڳي پيون
وڄايا گهنڊ گرجائن
ڏڪيون فرسوده دهليزون
سراپا شور ڀڙڪي پيو
اجايو گوڙ ڀڙڪي پيو
سنڌوءَ تي رقص ڪرڻن جو
ڏسي رسم و رواجن جا
ڀڳا مون بت هن سارا
وٿي مون وقت جي ڊاٿي
۽ ماضي، حال کي ميڙي
سهيڙي خيال ڏيکاريا
اٿي پئِي ناچڻي مون سان
کنيان جنهن پير جهومڻ لئه
ٻَڌي مون ڇير جهومڻ لئه
ڏٺو هو ساٿ ۾ پنهنجي
ته ميران موج ۾ آهي
۽ سنڌ، هند اوج ۾ آهي
ها چوريا پير جيئن شيما
ته خسروءَ کوڙيا خيما
نوان سازن ڄڻيا سرگم
سهائيءَ تال تي اڇلِي
هوا ۾ هٿ لهرايا
گهٽائن ڀيروي ڳاتي
ڏٺا مون ناز نگهت جا
عجب انداز نگهت جا
لهندڙ سج جي پويان
اکيون مهٽي، ڀڃي آرس
اٿي خانم گگوش آهي
ٿڙيا سڀ رقص لئه منظر
نغارن کي نه هوش آهي
تڏهن مون هيءُ ڄاتو آ
ته سُر سان تال سان منهنجو
پڪو پختو ڪو ناتو آ
وڄي ٿي ڇير جي ڇم ڇم
سمبارا ۾ ڪڏهن مون ۾
مان ازلان رقص ۾ آهيان
مان ابدان رقص ۾ هوندس
اڙي او بخت جا ويري
اڙي او رقص جا ويري
ڪڏهن توکي نه جي پرتيون
انهن خوشين جو عڪس آهيان
سندم مسلڪ آ وجداني
مان خود ۾ خود ئي رقص آهيان
مون جهومڻ مان جنم ورتو
سراپا رقص ۾ آهيان!
نچڻ مون ۾ سمايو آ
مليو جو رقص جو موقعو
سڄو عالم نچايو آ
سڄو عالم نچايو آ.
