31/12/2012
25/12/2012
تون پڇين ٿو پرين! مان هليو ڇو ويس؟
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
مان هليو ڇو ويس؟
(آڪاش انصاري)
تون پڇين ٿو پرين!مان هليو ڇو ويس؟
جڏهن شام جو جام،
خالي نه هو،
رات رم جهم هُئي،
تنهنجي ساهن جي،
جهيڻن سُرن ۾ سُتل
منهنجي بستر تي
مُنڪر ڪا موسم هئي۔
تنهنجي ڪجلين اکين جي،
ڪنارن مٿي،
منهنجي چپڙن جي ٻيڙي،
لڳي ئي لڳي،
ها! انهي کان اڳي،
مان هليو ڇو ويس؟
سچ پڇين او پرين!دل به چاهيو گهڻو،
ڪا گهڙي تنهنجي،
وارن جي ڪارين گهٽائن منجهان
واس وٺندو رهان!ٻن گهڙين لئه سهي
تنهنجي آغوش جي سانوري شام ۾
ڪنهن روپوش پياسي مسافر جيان،
مان پناهون وٺان،
کن پل لئي سهي،
ٿڪ ٿورو ڀڃان۔
دل ته چاهيو گهڻو،
تنهنجي نيڻن جون،
نرمل هي چاندوڪيون،
سدا مست نينڍون نياپا کڻي
روح جي رڻ مٿان
ايئن رقصان رهن۔
دل ته چاهيو گهڻو،
تنهنجي ٻانهن جون ڪچڙيون،
۽ ڪومل وليون،
سونهن سرهاڻ جا
سئو سنديسا کڻي
منهنجي تن تي سدا
ايئن وکريل رهن۔
ها مگر ڇا ڪجي؟
تنهنجي ڪاڪل جو قيدي
ٿيڻ کان اڳي،
قيدخانن ۾ ڪائي ڪشش هئي پرين!جيڪا ويئي ڇڪي۔
دل ته ماڻڻ گُهريون،
تنهنجون سڀ دلبريون،
ها مگر ڇا ڪجي!دار جي درد کي،
پنهنجي لذت هئي،
جيڪا وئي ڇڪي،
تون پڇين ٿو پرين
مان هليو ڇو ويس؟
اسين بس رهيا سين اڌورا اڌورا
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
اسين بس رهيا سين اڌورا اڌورا
آڪاش انصاري
اسين بس رهيا سين اڌورا اڌورا
نڪي عشق آتش وچان ٿي اڀاميو
نه هي ديپ دل مان اوهان جو اجھاميو
نه سورن جي شدت کان شعلو بڻياسين
نه سگريٽ جو ڪو ڦلو ٿي ڇڻياسين
دکياسين جلياسين اڌورا اڌورا
دکن کان به دل پنهنجو رشتو نه ٺاهيو
سکن ۾ به من کي سڪون ڪون آهيو
کِلياسين ته خلقت جي دردن ٿي رڪيو
رناسين ته دنيا جي نظرن ٿي ٽوڪيو
نه خوش ٿي کلياسين نه رنج ٿي رناسين
اسين بس رهيا سين اڌورا اڌورا
ڦاهي جا ڦندا چمڻ کان به وياسين
۽ دنيا جا ڌنڌا ڪرڻ کان به وياسين
نه تون ئي ملين نه ڪنهن جا ٿياسين
هِتان کان به وياسين هُتان کان به وياسين
مرڻ جي مزي کان به محروم ٿياسين
۽ جيئندا رهياسين اڌورا اڌورا
اسين بس رهيا سين اڌورا اڌورا
طارق ٿي دنيا نه تياڳي سگھياسين
جهان جو به جهنجهٽ نه جهاڳي سگھياسين
عمر اڌ اڻکٽ عبادت ۾ وئي
۽ باقي بتن سان بغاوت ۾ وئي
خدا به نه مليو ۽ نه ان جي خدائي
او آڪاش جندڙي اينئن وئي اجائي
۽ ڳولا جي رڻ ۾ رلياسين اڌورا اڌورا
اسين بس رهياسين اڌورا اڌورا
اسان جي مُئاسين سفر ۾ او ساٿي!
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
اسان جي مُئاسين سفر ۾ او ساٿي!
آڪاش انصاري
اسان جي مُئاسين سفر ۾ او ساٿي!
ته ماڻيندا منزل پنهنجا ڍول ڍاٽي،
اسان جو جڏهن خـون خوشبو ٿي ايندو،
ته ويڙها وطن جا به واســـي ڇـــڏيـــنــدو،
جڏهن ٻارڙي ڪنهن ڪئي ٻولي ٻاتي،
تــــه مـــــــاڻــيـندا منزل پنهنجا ڍول ڍاتي،
اسانجون هي ٻانهـون، اسان جـــون نــــگـاهـــون،
ازل کان لـــــوچــــيــــن ٿـــيـــون اهــڙيون راهون،
انهيءَ ڪرٽ ۾ جي ڪُسي وياسين ڪاتي،
ته ماڻيــنـــدا مـــنـــزل پــنـــهـــنجـــا ڍول ڍاٽــــي،
جڏهن منهنجا جھانگي، نه جھوريءَ ۾ جھُرندا،
ٻَـــــري ۾ نـــــــه ٻــــڪــــرار جــــا ٻـــار ٻـــــرنــدا،
سُڪي سکڻي ٿيندي نه جيـجل جــي ڇــــاتـــي،
ته ماڻيندا مـنـــزل پـــنـــهــنـــجــا ڍول ڍاٽــــــــــي،
جڏهن وڏ ڦڙو ڪو ولهارن تي وسندو،
مٿان پارڪر جي پنورهارن تي وسندو،
نــــه رهنـدي ڪا مارئي، مارن لاءِ آتي،
جنھن نه مٽيءَ جي خوشبوءِ کي ڄاتو ھتي
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
جنھن نه مٽيءَ جي خوشبوءِ کي ڄاتو ھتي
آڪاش انصاري
جنھن نه مٽيءَ جي خوشبوءِ کي ڄاتو ھتي،
جنھن نه سانگين جي سَڱ کي سڃاتو ھتي،
تنھن سان ڪھڙو ڀلا منھنجو ناتو ھتي،
تنھن کي چئو! منھنجي نگريءَ مان نڪري وڃي.
جو نه اجرڪ جي عظمت جو قائل ھجي،
منھنجي ٻوليءَ ڏي جيڪو نه مائل ھجي،
ذھن جنھن جو اڃا ڀي ورھايل ھجي،
تنھن کي چئو منھنجي نگريءَ مان نڪري وڃي.
جنھن سنگينن سان سانگين جا سينا چٿيا،
ڄڻ محبت جا مڪا مدينا چٿيا،
عشق عرفان جا آبگينا چٿيا،
تنھن کي چئو منھنجي نگريءَ مان نڪري وڃي.
جنھن جي اک ماروئن ڏانھن ميري ھجي،
جيڪو وانگين جي ٻچڙن جو ويري ھجي،
جيڪو جلاد، قاتل ۽ قھري ھجي،
تنھن کي چئو! منھنجي نگريءَ مان نڪري وڃي.
جيڪو لاڻن ليارن سان نفرت ڪري،
منھنجي پورھيت پنھوارن سان نفرت ڪري،
۽ درد وند ديس وارن سان نفرت ڪري،
تنھن کي چئو منھنجي نگريءَ مان نڪري وڃي.
جڏهن ڪنهن به بادل، ولهاريون وسايون
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
جڏهن ڪنهن به بادل، ولهاريون وسايون
آڪاش انصاري
جڏهن ڪنهن به بادل، ولهاريون وسايون
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون
جڏهن چنڊ چوڏس ڪيون چلولايون
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون
جڏهن ڪنهن به ڪوئل اسر ويل ڳايو
تڏهن وِلهه ويتر وڇوڙو وڌايو
جڏهن ماڪ مُکڙيون ڀنيءَ جو ڀڄايون
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون
جڏهن کيت ۾ ٻاجهرين سنگ واريا
جڏهن چيٽ ۾ ڦول ڄانڀي ڦُلاريا
جڏهن ٿر تي مورن ڪي ٻوليون ٻُرايون
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون
جڏهن تو سان نيڻن جو ناتو ڇِنو هو
تڏهن ڏور"آڪاش" ڪيڏو رُنو هو
جڏهن جيءَ جهورڻ هي آيون جدايون
الئه ڇو اوهان جون اکيون ياد آيون
21/12/2012
شمشيرالحيدري جي مانَ ۾
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
*شمشيرالحيدري جي مانَ ۾*
امر پيرزادو
سائين شمشير الحيدري جي مشهور غزل "تنهنجي نيڻن ۾ جو نهاري ويو" جي زمين ۾ ڏنل خراج
تنهنجي نيڻن ۾ جو نهاري ويو
نيڻ پنهنجا اُتي وساري ويو
مست سنڌو ۾ جا رواني آ
پنهنجي نظمن ۾ سا اُتاري ويو
هُو لِکڻ لاءِ آيو ڌرتي تي
سينڌ تخليقَ جي سنواري ويو
چانهن ، سگريٽَ ۽ لطيفن سان
ياد ڪنهنجي ڏئي رُئاري ويو
اهڙو مفلس به مون ڏٺو آهي
دل ته ڇا پاڻ کي وساري ويو
تنهنجي نيڻن ۾ جو نهاري ويو
نيڻ پنهنجا اُتي وساري ويو
مست سنڌو ۾ جا رواني آ
پنهنجي نظمن ۾ سا اُتاري ويو
هُو لِکڻ لاءِ آيو ڌرتي تي
سينڌ تخليقَ جي سنواري ويو
چانهن ، سگريٽَ ۽ لطيفن سان
ياد ڪنهنجي ڏئي رُئاري ويو
اهڙو مفلس به مون ڏٺو آهي
دل ته ڇا پاڻ کي وساري ويو
_______________________
19/12/2012
نظر ملندي ئي شرمائي نه وڃجان
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
غزل : عنايت بلوچ
نظر ملندي ئي شرمائي نه وڃجان،
اچين سامهون ته گهٻرائي نه وڃجان.
نه ڏوراپا، رُساما يا ميارون،
رڳو اچجانءِ، پرچائي نه وڃجان.
نوان ناسور ٿيندا، زخم چڪندا،
پراڻو پيار ورجائي نه وڃجان.
ڀلي پيو سورَ صدما سوکڙيون ڏي،
انهي بازيءَ ۾ هارائي نه وڃجان.
جفائن کي ڀلي جاري رکيو اچ،
انا پنهنجيءَ کي مارائي نه وڃجان.
گرم ساهن ۽ سُڏڪن ساڻ سانڀيل،
لڙهيءَ ۾ لڙڪ پارائي نه وڃجان.
”عنايت“ انتظارن ۾ ئي رهندو،
قيامت تائين ترسائي نه وڃجان.
درد ڄاڻي ديس جا، سو سنڌ جو ساڻي اچي
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
غزل : عنايت بلوچ
هر بُرائي ٿي اسان وٽ سرس ساماڻي اچي،
هن بُري هن ڀنڀور ۾ هاڻي ڪو آرياڻي اچي.
هر طرف هُٻڪار سان واسيل وطن هو، اڄ مگر،
ٻهڪندڙ مکڙي به گلشن مان ٿي ڪوماڻي اچي!
مست موجن سان ڀريل هو، سو ويو سنڌو سُڪي،
مَنَ اُنهيءَ برپٽ مُٺي مهراڻ ۾ پاڻي اچي!
دوغلن، سياسي مدارين کي قطارن مان ڪڍو،
درد ڄاڻي ديس جا، سو سنڌ جو ساڻي اچي.
دشمنن جا داو هرگز ڪين ٿيندا ڪامياب،
سنڌ سوڀاري صدين کان، واهه واکاڻي اچي.
جوش ۽ جذبا نئين سِر باهه تي ٺپرائجن،
آڳڙيا آيا عنايت، هاڻ سانداڻي اچي.
اسان سان ڪي گهڙيون گڏجي گذاريندين ته خوش هوندين
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
غزل : عنايت بلوچ
اسان سان ڪي گهڙيون گڏجي گذاريندين ته خوش هوندين،
خُماريل مست نيڻن سان نهاريندين ته خوش هوندين.
خبر ناهي ته مون تي ڀي نوازش جي نظر ٿيندي،
سڏي سڪ مان پرين ڀَر ۾ ويهاريندين ته خوش هوندين.
ٿيو جنجل جدا جالڻ، هجر جا ڏس اچي هاڃا،
نباهي وصل جو وعدو، جياريندين ته خوش هوندين.
مڃان ٿو منهنجي آ ميراث تنهنجي بي رخي ڀي، پر،
پرين جي پيار مان هيڪر پڪاريندين ته خوش هوندين.
سِڪي ٿو ساهه، من ماندو، اٿم اميد آمد جي،
”عنايت“ جو اڱڻ سهڻا، اُجاريندين ته خوش هوندين.
خُماريل مست نيڻن سان نهاريندين ته خوش هوندين.
خبر ناهي ته مون تي ڀي نوازش جي نظر ٿيندي،
سڏي سڪ مان پرين ڀَر ۾ ويهاريندين ته خوش هوندين.
ٿيو جنجل جدا جالڻ، هجر جا ڏس اچي هاڃا،
نباهي وصل جو وعدو، جياريندين ته خوش هوندين.
مڃان ٿو منهنجي آ ميراث تنهنجي بي رخي ڀي، پر،
پرين جي پيار مان هيڪر پڪاريندين ته خوش هوندين.
سِڪي ٿو ساهه، من ماندو، اٿم اميد آمد جي،
”عنايت“ جو اڱڻ سهڻا، اُجاريندين ته خوش هوندين.
گُلڙن جهڙي نازڪ نِـينگر، مون سان بيحد پيار ڪري ٿي
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
حقيقت دل جي دلبر کي اگر چئجي ته ڪيئن چئجي
سهيڙيندڙ:
Muhammad Suleman Wassan
غزل : عنايت بلوچ
حقيقت دل جي دلبر کي اگر چئجي ته ڪيئن چئجي،
سراسر سُونهن سامهون سربسر چئجي ته ڪيئن چئجي.
فقط هڪڙي نظر سان دل سندي دولت وئي لُٽجي،
انهيءَ تير نظر کي بي خطر چئجي ته ڪيئن چئجي.
هليو ويو هُو ته ڇاهي؟ درد دِل ۾ هُن جو آ باقي،
سراسر بيوفا هُن کي اگر چئجي ته ڪيئن چئجي.
چيم دِل ۾ ته ڪي ڳالهيون سڄڻ کي روبرو چوندس،
عتاب حسن جي آڏو مگر چئجي ته ڪيئن چئجي.
مسيحا آخري هڏڪيءَ تي آخر ويو اچي منهنجو،
رقيبو! آههَ منهنجي بي اثر چئجي ته ڪيئن چئجي.
ڏسي دلبر جي در تي ٿي چيو ڪنهن مامَ ۾ مُرڪي،
”عنايت“ کي اجايو دربدر چئجي ته ڪيئن چئجي.