غزل
موتي پرڪاش
نگاهون، اَدائون، اِشارا نه هوندا،
حياتيءَ جا سهڻا سهارا نه هوندا.
اِهي لهرون، طوفان، هوندا برابر،
مگر بحرِ غم جا ڪنارا نه هوندا.
وري ڦاڳ ڦُٽندو، وري ٿينديون لاتيون،
مگر بازبان هي نظارا نه هوندا.
حياتي هٿوراڙيون هڻندي ۽ ڪِرندي،
اوهان جا جي سهڻا سهارا نه هوندا.
اچو، رات چوڏس جي ۽ سرد راتيون
گذاريون، جو ههڙا سيارا نه هوندا.
اُهو وڻ، اُها رات ۽ سي سيارا،
جي هوندا ته پاسي ۾ پيارا نه هوندا.
ڇُلي پئو، ڪريو حالِ دل، غم گهٽايو،
جو دنيا ۾ ’پرڪاش‘ پارا نه هوندا.
