غزل
مئڪش سومرو
ڪهڪشائن کان خبر آئي هئي
چنڊ سان مون جهڙي تنهائي هئي
ماڻهو سستو ماڻهپو مهنگو گهڻو
ڪيڏي دنيا منجھ مهنگائي هئي
ماڳ جي وشواس ۾ پنهنجو سفر
رُڃ جي هر راھَ رعنائي هئي
زندگي مشروط گهاري ڪين ڪي
سچَ ! تنهنجي ساک ارڏائي هئي
بي وڙي جي ننڊَ دانش ديس ۾
۽ اسان جي جاڳ سودائي هئي
ڪِٿ، ڪڏهن تنهنجي اگهي مئڪش دعا
ڪهڙي هستي تو نـ ٻاڏائي هئي
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔