اي عشق! توکي شابس، عادت نه تو مٽائي، ساڳيائي سونهن سجدا، ساڳيون ئي انتظاريون

غزل

علي بخش منصور

موسم خمار ماڻيا، اکڙيون ٿي چنڊ ٺاريون،

محبت سندا وٺا جي، ڪئين وڏڦڙا وساريون.

هن حُسن بخشي همٿ، فرهاد جيتري ڏس! 

هي آسمان جيڏا ،ڏونگر پيا ٿا ڏاريون.

منڙا! چڪور وانگي ، چنڊ روپ تي مرين ٿو،

ڌاڍو پري پرين آ، ڪنهن ڏي پيا نهاريون.

هٿ سور کان ڇڏا يا، خوشين جي لوڀ ۾، 

ڳوڙها ٻه ٽي وهايان، مُرڪون هيون اُڌاريون.

پورهيو دوا ۾ پورو، هرجاءِ سوچ ان ۾، 

مزدور بُک مري ويو، سِر تي کڻي تغاريون.

اي عشق! توکي شابس، عادت نه تو مٽائي،

ساڳيائي سونهن سجدا، ساڳيون ئي انتظاريون.

او راھ جا مسافر! تنها وڃين نه ڀٽڪي، 

آ ڏور پنڌ ڏاڍو اچ پيار کي پُڪاريون.

وَڙُ ، هي اديب تنهنجو، ناهي ته پوءِ ڇا لئه، 

تنهنجو فڪر ڏسان پيو، تنقيد منجھ گاريون.

هاڻي گھڻا هليا بس، هوڪا حقارتن جا،

سنڌ سون ٿئي سموري،تهذيب کي سنڀاريون.

هڪ سنڌ ٻيو سڄڻ تي، سوچان لکان پيو ٿو،

سمجھي سچو سگھي ٿو، سوچون سندم سگھاريون.

هر دل اندر وسي ٿي، هُٻڪار شاعريءَ جي،

منصور يار پوکيون آهن ،گُلن جون ٻاريون.