غزل
عطا محمد حامي
گهڻا منهنجا مِٺڙا منٺار ماڻهو
دغاباز نڪرن ٿا دلدار ماڻهو
لَکن مان به مشڪل ڪو اهڙو مِلي ٿو
ڏسان ٿو ڏهاڙي اَڪيچار ماڻهو
اڄوڪي زماني ۾ آهي غنيمت
غَرض کان سوا جي مِلن چار ماڻهو
ڪڏهن ملڪ ساري جا مهندار ٿيندا
نظر ۾ اچن ٿا جي نادار ماڻهو
ڪَٽائيندو سِر پر جهڪائي نه سگهندو
ڪڏهن ڪنهن جي آڏو ڪو خود دار ماڻهو
محبت جا پنهنجا يا دنيا جا هوندا
غمن کان نه ٿيندو ڪڏهن ڌار ماڻهو
حياتيءَ جو مقصد محبت ۾ آهي
محبت بنا آهي مُردار ماڻهو
انهن جي ئي دم سان هلي ٿو زمانو
نه سڏ عشق وارن کي بيڪار ماڻهو
ٻُڌائي مٺا ٻول ”حامي“ هليو ويو
هيو ڏاڍو مٺڙو مزيدار ماڻهو
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔