غزل
ناري لڇواڻي
اکيون هي انوکيون ڪٿان يار پاتيون
ڪڏهن مُسڪرائن، ڪڏهن ڄڻ تہ ڪاتيون
ڪٿان هي سکيون تيز تيرن سان چيرڻ ؟
نہ تيرن ۾ ڄايون، نہ تيرن ئي تاتيون !
لڳي ٿو هي مونسان سلڻ سڀ ٿيون چاهن
نہ سمجهان ٿو ٻولي، هُجن جئن ڪي ٻاتيون
ڦرڻ سان هنن جي ڦري سڀ وڃي ٿو،
هي صُبحن کي ڇا ٿيو، ويا بڻجي راتيون؟
ڪري ٿيون ڇڏن روُح سُرهو سدائين،
پکيءَ لات وانگر لڳن اک جون باتيون
جڏهن ٻن ڏٺو، ٻن ٻيُن کي بہ سامهون
هُيون هڪ ٻئي ۾ سمائڻ لاءِ آتيون
ٻُڏي ڪئن ويون دل جي اوُنهي سمُنڊ ۾
پري کان ئي بيٺي ٿي پاتائون جهاتيون
الائي ڇو مقبوُل ڏاڍيون ٿين ٿيون؟
ڪي نظمون اکيُن تي جڏهن ڀي مون ڳاتيون
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔