دل به وئي دلبر به ويو، آئون ڪيئن سهان اهي سور ٻئي

دل ۽ دلبر

حاجي احمد ملاح

دل به وئي دلبر به ويو، آئون ڪيئن سهان اهي سور ٻئي،

خواه ميڙين، خواه مارين، مون ڪيون منظور ٻئي.

خاص خدمت ۾ رهيو ٿي، چنڊ چوڏهين ماه سج،

در تي دربانيون ڏٺم پلپل، پري ۽ حور ٻئي.

اڄ سڄڻ سرمون وجهي، سهسين ڪيا سينگار هار،

گرز گز گهائين ڀلين، گهوڙا ! نه مٽ هڪ گهور ٻئي.

پيچ پائي منجه پسه، قابو وڌم ڪاڪل قريب،

من مڙهيم محبوب سان، جيئن مينهن ڪنڍي جا پور ٻئي.

پهلوانن جون پتيون، لاهيو لڙائي ۾ وجهن،

جنگ ۾ جاڙا ڀرون، ڀالا هڻن ڀرپور ٻئي.

پنبڻيون ڪنهن پر نه پوريون، ڳاله هڪ هر گز هلن.

دم ڇڪينم، دل تڪينم، دم ڌڪينم، دور ٻئي.

جان جليم جوش ۾، جلوو پسي جانب جمال،

جوت جاڳي ات، جتي گڏجن تجلي طور ٻئي.

عشق ”احمد“ ساري، نت رواڙيم رت ڦڙا،

محب ۽ محبت گڏيم ، ميثاق کان مغرور ٻئي.