احمد سولنگي
ڪا شام وڃائي رستن ۾
جنهن وقت اويرو موٽيس مان
تو ڇو نه سمهاريو سپنن ۾
۽ دل جي رنگ رتولن ۾
تو ڇو نه ٻُهاريو ٻوٽن مان
جنهن وقت ڇڙيس مان پَن پَن ٿي
جنهن وقت کڙيس مان تاري جان
تو ڇو نه نهاريو پيار منجهان؟
جنهن وقت اکين کي ڌوڙ لَتيو
تو ڇو نه ڇَنڊي سڀ خواب کنيا
تو پاند سان پنهنجي ڇو نه اُگهيو
هر سپنو منهنجي اکڙين جو؟
تو درد نه ڪو محسوس ڪيو
ڪنهن وقت نه تنهنجا نيڻ ڀنا
ڪنهن سُور_سڳي ۾ مون لئه تو
ڪو لُڙڪ نه موتي جان پويو!
ڪو چهرو واقفڪار نه هو
ٿي پاڇن پويان ڊوڙيس مان
ڪو آوازن جو جهنگ هئو
تو ڪو نه پُڪاريو، ٿي پنهنجو!
هر سٽ ۾ ڏک جو ڏيک هئو
تو لفظ پڙهيا احساس بنا،
هن بي ترتيب جوانيءَ جو
تو ڇو نه پڙهيو دل ساڻ پنو!
هي پيار چڪورن جهڙو هو
ٻئي پنهنجي پَر ۾ اُڏرياسين
جنهن وقت هوا سان چنڊ گٺو
تنهن وقت نه ان تي ڪو به لٿو!
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔