غزل
احمد سولنگي
متان ڪا رات رُلائي، قضا جي رستي ۾،
ڇڏياسين ديپ جلائي، هوا جي رستي ۾.
رکيو آ روح تي پٿـر ۽ گُل نگاهن ۾،
وقار دل جو وڌي ويو وفا جي رستي ۾.
نيون ڪي ڏند ڪٿائون پيون جُڙن ڪيڏيون،
لٿا خدا جا مخالف، خدا جي رستي ۾.
ضعيف ديس جو جوڳي لباس گيڙوءَ ۾،
هڻي پيو سينَ سِرن جي، صدا جي رستي ۾.
نه ڊوڙ ڪا به رهي آ پياس کان خالي،
دُڪي ٿي زندگي تنها، صفا جي رستي ۾.
قديم درد جا وارث صليب تي احمد!
يروشلم آ صدين کان، فنا جي رستي ۾.
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔