راشد مورائي
دل جي ويران رِڻ تي ڪڪر بانورا
ٿورڙو ئي وسين ها ته ڇا ٿي ٿيئه
سانورا ! تون گھڙي کن سڙيءَ دل مٿان
ڇانورو ٿي رهين ها ته ڇا ٿي ٿيئه
هو ارادو پڪو مون ڪيو مرڻ جو
شوق جاڳي پيو آ وري جيئڻ جو
مون ٻُڌو آ ته اڄ هو پُڇڻ ٿو اچي
موت ! ٽارو ڪرين ها ته ڇا ٿي ٿيئه
ڪيترا حسرتن جا ڦُٽن گونچ ها
کوڙ آسن جون مکڙيون ٽِڙي ٿي سگھيون
منهجي دل جي گلستان ويران جو
باغبان ٿي رهين ها ته ڇا ٿي ٿيئه
منهنجي وِندر جو باعث ٿي بڻجي سگھي
ڪائي تصوير تازي هجين ها کڻي
فون تي جي ٻه ڳالهيون نٿو پيو ڪرين
ڪوئي خطڙو لکين ها ته ڇا ٿي ٿيئه
تون کلين ٿو ته ڄڻ گل ٽِڙي ٿا پون
ماٺ تنهنجي خزان، گل ڇڻي ٿا پون
تو جي "راشـــــد"کي روئندي ڏٺو هو پرين
ٿورو مُرڪي پوين ها ته ڇا ٿي ٿيئه
1 تبصرا:
بهترين
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔