غزل
احمد خان مدهوش
حسنِ زيبا کي ڏسي، حُسنِ ازل چئي ويٺس،
سونهن کي سونهن جي صانع جو بدل چئي ويٺس.
هُن جي صورت جو پرستار صدين کان آهيان،
هُن جي درشن کي ثوابن
جو عمل چئي ويٺس.
هُن جي نيڻن کي سڏيم ڪوثر و تسنيم ڪري،
زلف جي ڇانو کي جنت جو محل چئي ويٺس.
هُن جي مرڪڻ کي چيم روپ مسيحائيءَ جو،
۽ ڪجلدار نگاهن کي اجل چئي ويٺس.
دل لڳي منهنجي ڏسي داد ڏيو همسفرو!
عشق جي زور کي مشڪل کي سهل چئي ويٺس.
ڇا چيم ڇا نه چيم، ڪابه خبر ڪانه رهي،
لاشعوريءَ ۾ ”مدهوش“ غزل چئي ويٺس.
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔