ڪڪر پاڻ ٻُڏي ويا، آيا ها ٻوڙڻ، سِڪي سِر گهورڻ، سِکي ورتائون عشق کان

بيت (سارنگ)

علي زاهد

ڪڪر ڏني ڪوٺ، وسڻ ۽ وهسڻ سندي،

اسان ڇپرن اوٽ، روئي رُتِ رڱي ڇڏي.

روئي رُتِ رڱي ڇڏي اسان جي اکڙين،

مٿان بارشن، وسئون ڪِين گهٽائيو.

وسئون ڪِين گهٽائيو بارش جي بوندن،

اسان کي پِريُنِ روئڻ ڏنو ڪِينَڪِي.

روئڻ ڏنو ڪِينَڪِي سُپريُن سنديءَ سار،

کِلي سڀ آثار، مِٽايائين مونجھ جا.

مِٽايائين مونجھ جا سمورا اسباب،

اسان، منجھ آداب، سِر نمايو سونهن لئه.

سِر نمايو سونهن لئه، ڪڪرن ڪارونڀار،

اسان سندو يارُ پَسيُنِ ڪِٿي پنڌ ۾.

پَسيُنِ ڪِٿي پنڌ ۾ اهڙو نينهن عجب،

ڪڪرن لاءِ غضب، وسيا بيوسا بَڻي.

وسيا بيوسا بَڻي، اولھ کان آيا،

ٻوڏُلَ لئه ڄايا، ڪڪر پاڻ ٻُڏي ويا.

ڪڪر پاڻ ٻُڏي ويا، آيا ها ٻوڙڻ،

سِڪي سِر گهورڻ، سِکي ورتائون عشق کان.

—