اڏاڻيون ڏور پئي آڙيون، سمون ڪنهن سار وانگي هو

غزل

حسن درس

اڏاڻيون ڏور پئي آڙيون، سمون ڪنهن سار وانگي هو، 

لڙيو پئي لاڙ تان سورج، مهاڻي ٻاروانگي هو.

ڳچي ۾ مون هيو پاتو ۽ سيني ساڻ هيو لاتو، 

منهنجو محبوب ڪله مونکي، هٿن ۾ هار وانگي هو.

هجُومن ۽ هُشامن هيڪلائي کي جڏهن جنميو، 

ڏٺو مون روح پنهنجي کي، انڌاري غار وانگي هو.

وڻن تي ڪانگ ها ويٺل ڳليءَ مان ڳئون پئي آيون، 

پرائو ڳوٺ هو ليڪن، پرينءَ جي پار وانگي هو.

جڏهن جهمپير ۾ منهنجي جواني موٽ کائيندي، 

کلي چوندين کجيءَ کي تون، تکو تلوار وانگي هو.

هوائن تي هليس آئون نظر ڪجه ڪون ٿي آيو، 

سڄڻ رستو سڄو تنهنجو، سنهي ڪنهن تار وانگي هو.

صفا سنسان مندر ۾ جڏهن سانجهي ملي مونسان، 

اُتي آواز سنهڙو عشق جو، ڪنهن آر وانگي هو.

مڇي جي اک مان ويٺي ڏٺو مون هر ڏهاڙي کي، 

لُڙاٽيل وقت ۾ لمحو لڳل ڪنهن ڄار وانگي هو.