تو ته دڙڪو به مُرڪِي ڏنو هو

 غزل

زخمي چانڊيو

تو ته دڙڪو به مُرڪِي ڏنو هو، مُون ته راتين جُون راتيون رنو هو.
تو ته چرچو ڪيو پنهنجي پَرِ ۾، مُنهنجو ڳوڙهن سان دامن ڀنو هو.

ڏوهُه مُنهنجو مٺا ڪونه هو ٻيو، ويندي تنهنجي هٿن کي چُميو هو،
سڄي محفل جي سامهون ڏئي جهڻڪون، هَٿُ هَٿَ مان تو زوري ڇنو هو.

جڏهن مونکان ڪيا تو ڪنارا، تنهنجا فوٽو ۽ خط ٿيا سهارا،
مونکي پوءِ ڀي شڪايت نه آهي، ڇوته تنهنجي ڏني ٿيو ٻَنو هو.

ماڻهو جيئرن سان جاڙُون ته ڪن ٿا، مُئي کانپوءِ هُو روئن رڙن ٿا،
مُئي کي ماڻهُو مکڻ ڪيئن چون ٿا، جيئري ”زخمي“ ته ڪوجهو ڪِنو هو.