غزل
آثم ناٿن شاهي
جئن گهڻو ڌرتيءَ جي ديون سان وڙهون ٿا تون ۽ مان،
تئن زياده پنهنجي لڙڪن ۾ لڙهون ٿا تون ۽ مان.
توکي ڊپ پنهنجن جو ۽ مون تي سماجي بندشون،
روز رسمن جي صليبن تي چڙهون ٿا تون ۽ مان.
تون لکين ٿي مون ڏي خط ۽ مان غزل ٿو موڪليان،
حال هڪ ٻئي جو ائين ڀي پيا پڙهون ٿا تون ۽ مان.
پاڻُ مان ڀي ٿو پتوڙيان، تون به لوچين ٿي پئي،
هوري هوري پنهنجي سنگم ڏي رڙهون ٿا تون ۽ مان.
منهنجي ڪوتا، تنهنجا سڏڪا قيد ٽوڙيندا ڪڏهن،
مدتن کان جن جي ڪاڙهي ۾ ڪڙهون ٿا تون ۽ مان!
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔