لوڪ ساري ٿي ڏٺو هي ديد جو دوکو نه هو

غزل

مقصود گل

لوڪ ساري ٿي ڏٺو هي ديد جو دوکو نه هو،

باهه ڏيندڙ باغ کي، پنهنجو ته هو، ٻيو ڪونه هو.

مطلبي انسان جا سڀ روپ ظاهر ٿي پيا،

جڳ ڏٺو جاچي، ڪڏهن خود غرض ٿيو ڪنهن جو نه هو.

روشنيءَ جي واسطي، جيڪو ڏيو روشن ڪيم،

سو جلائيندو جهڳيءَ کي، مون ڪڏهن سوچيو نه هو.

چنڊ تي پهتو وڃي جهنڊو هڻي ڌرتيءَ لٿو،

عرش وارن پئي ڏٺو، انسان هو، ٻيو ڪونه هو.

هن چيو ”مذهب هجي“ ۽ مون چيو ”انسانيت“،

سمجهه جو ڦيرو هيو، بس ٻيو ته ڪو جهڳڙو نه هو.

ٽهڪ پئي ماڻهن ڏنا، مون کي خبر ناهي، ته ڇو؟

لاش هو فوٽ پاٿ تي، بس ٻيو ته ڪو رؤنشو نه هو.

هيٽرن تي، بند ڪمري ۾ ستا ڪنهن جا ڪتا،

ڪنهن جي ٻچڙي کي لُريءَ ۾ جسم تي چولو نه هو.

ملڪ جو نئين سر بنايو آهه خاڪو سازشين،

مون ڏٺو جاچي ته ان ۾ سنڌ جو نقشو نه هو.

هورڙيان پيرن منجهان ڌرتي وڃي ٿي کسڪندي،

پر اسان جي دوستن کي ڪو اڃا الڪو نه هو.

ڪاغذي گل کوڙ گڏ گلدان ۾ مُرڪن پيا،

پر ڪٿي ڪمري ۾ ڪو سرهاڻ جو سونچو نه هو.