ڪي ڏينهن بهارن جا، مَن موهه نظارا ها

غزل

احمد ٽالپر

ڪي ڏينهن بهارن جا، مَن موهه نظارا ها،

اک ڇنڀ ۾ ويا گُذرِي پَلَ ڪيڏا پيارا ها.

لوڙهي ويون آشائون، حالات سنديون ڇوليون،

روڪي نه سگهيا تن کي واريءَ جا ڪنارا ها.

غلطي هُئِي ڪجهه هُن جِي، مون کان به خطا ٿي وَئِي،

بَرسِي پيا ڪي بادل، اُڌما به اُڃارا ها.

جذبات وچان شايد، ڪي لفظ چيا ويا ها،

سوچيان ٿو اُهي ڪنهن کان، هُن ورتا اُڌارا ها.

سُنهَه، ساٿ نوان ناتا، جُڳَ جُگَ ۾ نڀائڻ جا،

ويا قول اُهي ڪاڏي، جي ساههَ سَهارا ها.

لشڪر جِي لَتڙ وانگر، ارمان لَتاڙيا ڪنهن،

ٿيو چنڊ ڏِسِي هيڊو، سُڏڪِي پيار ستارا ها.

ڪنهن واٽ وڃايل جانُ، ڀٽڪن ٿيون سڀئي سوچون،

ها شام سندا پاڇا، يا پيار پنارا ها.