غزل
وسيم سومرو
گل ڦُٽن پيا اکين مان اڃا پيار جا،
رنگ آهن اُجهاڻا نه سنسار جا.
او مِٺي! مُرڪندڙ نيڻ پنهنجا کڻي،
ڪجهه ته انداز ڏي سُونهن سينگار جا.
نيٺ ڪهڙو سفر، هُو پَريان پيو سڏي،
ورق سارا ٺپي، جيت ۽ هار جا.
روشني هيءَ اُڏاميو اچي پئي ڪٿان،
وار کوليا وري ڇا سکيءَ سار جا.
تون به سُر جي سفر ۾ ڏيئو ٿي ٻرين،
رنگ تون جي ڏسين تڙپندڙ تار جا.
چنڊ مُرڪي مڇيءَ جيئن ڏٺس پئي مٿان،
ڪنهن مُهاڻيءَ ڇڪيا پئي سِرا ڄار جا.
هاڻ ڪهڙيون ميارون وسيم ڏيان!
سڀ قبولي ڇڏيا مون سٺا يار جا.
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔