سرءُ اندر ۾ بهار چهرو، عجيب موسم کنيون وتئون ٿا

غزل

مقصود گل

سرءُ اندر ۾ بهار چهرو، عجيب موسم کنيون وتئون ٿا،

کلئون ملئون ٿا مگر اکين ۾ هزار آگم کنيون وتئون ٿا.

نظر گلابي ڏسي ته دل ٿي، رباب ڇيڙي ثواب سمجهي،

دکم دکم ته به سرور سمجهي، سرود سرگم کنيو وتئون ٿا.

حُسين جو غم سرير ۾ آ، دکي دکي دل جهڄي پوي ٿي،

عَلمُ قلم جو بلند آهي، نگاهه پُرنم کنيون وتئون ٿا.

نشو نظر جو نظر ۾ آهي، اکين مان اوتي پيئون، پيئاريون،

خمار مئي جو لٿو نه آهي، دليل دم دم کنيون وتئون ٿا.

حريص محفل نه راس آئي، عميق الفت رکئون اکين تي،

گلن سان پنهنجي عجيب عقيدت، شفيق شبنم کنيون وتئون ٿا.

محبتون جو ونڊي ورهائي، اهو اسان جي ونين ۾ ويهي،

ڪدورتن کي ڪٽي هميشه، پيار پيهم کنيون وتئون ٿا.

اکين ۾ سنڌو، اندر ۾ آتش فشان دک جو ڌڄي پيو ٿو،

دکن سکن جو اندر ۾ پنهنجي، عجيب عالم کنيون وتئون ٿا.

اکين رکي ’گل‘ چمون گلن کي، گلن مثل ٿا وفا ورهايون،

ڀلي هوا کان پڇي ڏسي ڪو، هڳاءُ هردم کنيون وتئون ٿا.