اوندهه جو ڪليجو چيرَ ڪري، چانڊاڻ کڻي آيو آهيان

غزل

تاج بلوچ

اوندهه جو ڪليجو چيرَ ڪري، چانڊاڻ کڻي آيو آهيان،

هِنَ جُڳَ جي لئي مان نور نرالو ساڻ کڻي آيو آهيان.

مستي ته ڏسو، هستي ته ڏسو، انداز ڏسو شهزوريءَ جو،

ان جيئن ڇُلي، اکين ۾ سڄو مهراڻ کڻي آيو آهيان.

پيشاني لهوءَ ۾ لال اٿم، سينو به ڦٽيل ۽ جسم ڌڪيل،

غاصب کان پلئه جيڪي به پيم، تو ڪاڻ کڻي آيو آهيان.

مقتل ڏي هلو، پٺتي نه ڏسو، هي رسم ادا هر بار ڪيو،

’دودي‘ جي ڏسيا، ’دريا‘ جي ڏنا، اهڃاڻ کڻي آيو آهيان.

سرمست هئا، سرويچ هئا، رت ريج ڏنو جن ڌرتيءَ کي،

ان پاڪ مٽيءَ مان مُٺِ ڀري، ڳاڙهاڻ کڻي آيو آهيان.

وارن کي ڇنڊي، خوشبو کي پکيڙي، ’تاج‘ ڀلي محبوب نه ڪو،

پورهيت جي پسيني مان جا ملي، سرهاڻ کڻي آيو آهيان.