غزل
احمد سولنگي
بي خوف صليبن تي، آ وقت جي چريائي ،
منصور قبولي ڪيئن، هن دور جي دانائي.
هن دل جي ٽُٽڻ تي آ، شيشن به ڪيو ماتم ،
پٿر جي خدائن وٽ آ، مُرڪ جي مهنگائي.
جلاد سِسي ۽ ڌڙُ، هٿ، پيرَ ڪپيا هُن جا،
هن رسمِ شهادت تي، تاريخ به شرمائي.
روميءَ جي رقاصا جو، ڪنهن پيرُ ڪڇيو آهي ؟
هي رقص عبادت آ ۽ روح جي اُجــرائي.
هن چنڊَ چڪوري جو، ڪو انت نه اچڻو آ ،
چانڊاڻ ۽ چاهت کي، آ مات ڪڏهن آئي.
منصور ڪري پردو، جڳ ۾ تو جيئي تنها،
شبليءَ کي سزا گُل جي، ڀوڳائي اڪيلائي.
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔