غزل
مور ساگر
هٿن کان اسانجي هو پري هو گُلاب،
تنھن کي نه ماڻين سگهيو ڪوئي خواب.
عجب آ تون ئي نه سمجهي سگهيو آن،
ورنه هي چھرو ته کُليل هو ڪتاب.
شِيشا نه رستن تي پکيڙيو او لوگو!
گُناهن کان پو آ گُذرندو ثواب.
مان پياڪ ناهيان پر پيئڻ ٿو چاهيان،
پيارين جي پنھنجي جوڀن جو شراب.
ڪڏهن ته خوشين جو سبب ٿي پئه تون،
ٿي اکين ۾ سدائين رهيو آهين آب.
’ساگر‘ تو سواءِ اڪيلو رهيو هان،
توڻي جو اڪيلائي وڏو آ عذاب.
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔