سار تنهنجي بهار وانگي آ

غزل

پريم پتافي

سار تنهنجي بهار وانگي آ.

ڪنهن ڪنواريءَ جي پيار وانگي آ.

تنهنجو مُرڪڻ لڳي ٿو اِئن مون کي،

مَڌ جي ڄڻ خُمار وانگي آ.

ساري دنيا هي خوبصورت ڄڻ،

تنهنجي پهرين نهار وانگي آ.

پير پاتو نه تو اڃان آهي،

گهر به لڳندو مزار وانگي آ.

روز توسان ملڻ جو سوچي ٿي،

دل هي منهنجي به ٻار وانگي آ.

_____

اسان رات تنهنجي شهر ۾ رهياسين.

پرين! ڄڻ ته خوشبُوءَ ـ نگر ۾ رهياسين.

ملي ڪانه منزل اسان کي ڪڏهن ڪا،

حياتي سموري سفر ۾ رهياسين.

نه توسان مِلياسين، کِلياسين، رُناسين، 

زماني جي ظالم نظر ۾ رهياسين.

تڏهن سونهن ساڃهه اسان وٽ ملي ٿي،

ڀٽائي جي سُهڻي اثر ۾ رهياسين.

نڪي پاڻ ٺاهيم، نڪي گهر کي ٺاهيم،

سدا عشق تنهنجي چڪر ۾ رهياسين.

ڪڏهن سنڌ کي بس ملي آجپو ٿو،

سدائين انهي ئي فڪر ۾ رهياسين.

_____

ايترو نه ڪنهن کي سارجي.

ايترو نه خود وسارجي.

ايترو نه، زندگي لڳي،

ايترو نه پاڻ وارجي،

ايترو نه سوچجي ڪڏهن،

ايترو نه پاڻ ڳارجي،

ايترو نه، دل ٽُٽي پوي،

ايترو نه هانءُ - هارجي،

ايترو نه، ڪو مري پوي،

ايترو نه خود سينگارجي