غزل
مريم مجيدي
پنهنجي
دل ڪا دوزخ آهي.
چين
سڪون جو نالو ناهي.
اخبارن
۾ خبرون پڙهندي،
سوچون
روز چڙهن ٿيون ڦاهي.
ڊوڙون
ڊوڙ اجائي ڇو پيا؟
ڳالهه
نه سمجهائي ڪنهن ڏاهي.
ڏينهن
جي اُس ڪري اڳرائي،
رات پرهه
جا پيرا ڊاهي.
دهشتگردي
پاڻيءَ وانگر،
ڀونءَ
تي بيهڪ پيئي ٺاهي.
درد
اوهان جيان ارڏو، اوکو،
ماريندو
پر ساهي، ساهي!
¦
مرڪ
منهنجي ٽوڪ ٿي، هر آس بڻجي وئي پٿر،
موت
کان اڳ خواب مرندا، مون نه ڄاتو هو مگر.
سچ جي
انگ انگ ۾ اوزون وانگر انگهه پيا،
سوجهرن
جي لڄ لٽي آ، روشني پيتو زهر.
پير
پٽ تي ڪيئن ڌريون، ڌرتي ڌٻي ٿي ڄڻ پئي،
ڀِٽ
هرڪا ڀروسي جي، ائين ڀُري جيئن ڪو ڀتر.
قربتن
جي قافلن آ ڪربلا ۾ ڪيو پڙاءُ،
قاتلن
جا هٿ چمي ٿي، زندگي ڏس بي خبر.
سون
جهڙي سوچ ۾ هيرن ڪڻيون هر گهاءُ آ،
هر
زخم کي سوڀ سمجهي درد جو جهاڳيون سفر.
ها!
سڻون پيا سڏڪا آهن ساهه جي پڙلاءُ ۾،
روڄ
جو آ رقص جاري هر اڪيلي من اندر.
وقت
جو هر واهرو، پاڻان وڃايل واٽ ٿيو،
ڪير
ڳولي ڪنهن کي پيو، هرڪو هتي آ دربدر.
¦
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔