ايڪتا ۽ ثقافتي ڏهاڙي جي مناسبت سان لکيل نظم
علي زاهد
الئه ڇو صفا دل مڃي ئي نه ٿي
اسان جي نسل ۾ ڪو ويڇو به آ
اسان جي دلين جي درن جي اڳيان
ڪو نفرت جو، مذهب جو ليڪو به آ،
موهن جي دڙي جي مٽيءَ مان جُڙيل
اسان جون دراوڙ دليون هِن سڄڻ
اسان جو ضمير ۽ خمير آ عجب
الستي اسان جي آ هستي پرين
اسان کان ئي انسانيت ٿي شروع
اسان ماڻهپي جا علمدار هون
اسان جو حسب ۽ نسب وڏوڙو
۽ تاريخ جا هون ڌراڙا اسين
وفائن جو اهڃاڻ پنهنجي مٽي
اسان جون جڙون کيرٿر ۾ کُتل
۽ ڪاڇو آ نهٺائيءَ جو سلسلو
ڪَچي جا ڪشالا اسان جو فخر
پڪي جا حوالا اسان جو هُنر
اسان شاھ درياھ جا نگهبان
۽ درياھ پنهنجو سدا ڀرجهلو
ڀٽائي اسان جو سچو راهبر
تِمر جي تپسيا اسان جو ثمر
رکون حوصلا ٿا بلاول سندا
۽ سچُوءَ جو وجدان رڳ رڳ ڀريل
اسان ئي هون ٻيجل، اسان راءِ ڏياچ
آ ڪونرُو ۽ ٻاگهِي اسان جو صبر
ننگر جي جگر جو جگر روپلو
مٽيءَ جيءَ رڪشا جو ضامن هيو
ڪَنوَر جي ڪلا ۽ جلا کي ڏِسو
ڪو چارڻ ڪو ٻيجل هيو دور جو
ڏيارام منهنجي مٽيءَ جي ڏيا
ڪشن چند، موهن ۽ منهنجو شيام
هُو ڏاهر، هُو مايِين، هُو مينڌرو
محبت شجاعت جا پيڪر هئا
اها ئي آ سنڌڙي، امانڻون وطن
اهي ئي اسان ۽ اهو ئي چمن
اهي ساڳيون ٽاريون هِن ٽڙيل
مگر ڇو گلابن ۾ خوشبو جدا؟
هِتي سو تِمر ۽ ڀڳت ٿو رهي
رهي ڪوئي موهن، ڪشن ڪو شيام،
محبت جو رشتو اڃان ناتمام
مگر دور منهنجي جا اي دلبرو
ڪٿي آ سا تاريخي تهذيب ۽
ڪٿي رهجي ويا پنهنجا روشن خيال
ڪٿي سي رهيون سوچ جون وصعتون
ڪٿي پنهنجا ڪردار هِن باڪمال
رکيا ڀِيلَ ڪي ئي مٽيءَ ساھ ۾
ڇو ڀُوري جو مڙُھ ٿو رُلي راھ ۾
مٽي خود ڏِسي پئي مٽيءَ جو لقاءُ
مٽيءَ سان هي ڪهڙو ڪيون ٿا انياءُ
هي ويڇا هي دوکا دغا جا پرين
هي نفرت، هي انڪار ڇا ٿو ڏَسي؟
هي ڳڻتي اندر مان وڃي ئي نه ٿي،
الئه ڇو صفا دل مڃي ئي نه ٿي....
اسان جي نسل ۾ ڪو ويڇو به آ.......!
0 تبصرا:
جيڪڏهن ممڪن هجي ته پنهنجو تبصرو موڪليو
اهم اطلاع :- غير متعلق، غير اخلاقي ۽ ذاتيارت تي مشتمل تبصرن کان پرهيز ڪريو. انتظاميه اهڙي تبصري کي ختم ڪرڻ جو حق رکي ٿي. هوئن به خيالن جو متفق هجڻ ضروري ناهي.۔ جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔